منهنجي ماضيءَ ۾ اهو ڪجهه دفن ٿيل آهي جيڪو هرگز مهذب اخلاقيات جي دائري ۾ نٿو اچي سگهي. معصوم يا نابالغ جي عمل کي ڪيتري رعايت ڏيڻ گهرجي اهو منهنجو موضوع نه آهي. ان وقت منهنجي عمر لڳ ڀڳ پندرهن سال هئي. تڏهن ڪنهن به عورت کي ڏسندي جسم ۾ عجيب جنسي تسڪين ملندي هئي، جنهن کي بيان ڪرڻ منهنجي وس کان ٻاهر آهي. پر اها اڌوري تسڪين هئي. ان وقت منهنجي عمر ۽ منهنجي سماجي ماحول مطابق جنسي تسڪين جي پورڻتا مان نٿي ڪري سگهيس.
منهنجي گهر سان لڳو لڳ پاڙي جي هڪ گهر ۾ نوان مسواڙي اچي ويٺا. ڀاتين ۾ ڪل ٽي ڄڻا هئا يعني مڙس، زال ۽ سندن هڪ مهيني جو ٻارڙو. پاڙي جي گهٽيءَ مان ايندي ويندي مون ڪيئي ڀيرا ان نوجوان عورت کي ڏٺو هو. هوءَ قبول صورت، ڪڻڪ رنگي، وڏيون اکيون، ڊگها وار ۽ پورو سارو قد. خير منهنجو هن جي خوبصورتي وغيره سان ڪو تعلق جڙيو ئي ڪون ٿي. ڇاڪاڻ ته انهي عمر ۾ هر عورت کي ڏسي منهنجي جسم ۾ عجيب بي چيني پيدا ٿي پوندي هئي. مان ان بي چينيءَ مان لذت حاصل ڪرڻ جي خواهشن کان سواءِ ٻيو ڇا ٿي ڪري سگهيس!
تن ڏينهن ۾ گرميءَ جي موسم هئي ۽ مان پنهنجي گهر جي ڇت تي سمهندو هوس. مون کي جنون جي حد تائين اهو خيال هوندو هو ته ڪنهن به صورت ۾ ان عورت جي ڪپڙن ۾ لڪل سندس جسم ڏسي سگهان. ڪجهه هفتن تائين ته رات جو دير سان ڇت جي ان گهر جي پاسي واريءَ ديوار تان هلڪي جهاتي پائي ڏسي وٺندو هوس ته هوءَ ڇا پئي ڪري يا ڪهڙي حالت ۾ موجود آهي. هوءَ سدائين کٽ تي اڪيلي ليٽيل هوندي هئي ۽ سندس ٻارڙو ڀرواري کٽ تي اگهور ننڊ ۾ سُتو پيو هوندو هو.
منهنجو ڀاڳ ڀلو جو جيئن ئي هڪ رات تڪڙي جهاتي پاتم ته هوءَ کٽ تي ليٽيي ليٽيي پنهنجي چولي مٿي ڪري پنهنجي اگهاڙي بدن تي هٿ ڦيري رهي هئي. هن جو مڙس ڪٿي ملازم هو ۽ رات جو دير سان موٽندو هو. مان پنهنجا سمورا هوش حواس استعمال ڪندي سوچڻ لڳس ته اهڙو ڇا ڪجي جو مان جهاتي پائڻ بجاءِ سُڪون سان کيس چولي مٿي ڪيل بدن ۽ ان تي سندس گهمندڙ هٿن کي گهڻي دير تائين بنا خوف جي ڏسي سگهان. نيٺ هڪ ترڪيب سُجهي آئي ۽ مون هن جي گهر طرف واري ديوار تي ڪجهه پَڪين سِرن جي ٻيڻي قطار ان ترتيب سان ٺاهي ورتي جو انهن ۾ هنڌان هنڌان ٽي چار انچن جون وٿيون ٿي ويون.
اهو سمورو ڪم مون ڏينهن جو ڪري ورتو هو، تنهن ڪري مون رات ٿيڻ جو شدت سان انتظار پئي ڪيو. ڇاڪاڻ ته هاڻي مان تڪڙي جهاتيءَ بجاءِ پنهنجي پيرن هيٺان ٻيون سِرون رکي اهو لقاءُ آرام سان ۽ گهڻي دير تائين بي خوف ٿي ڏسي پئي سگهيس. ائين ڪرڻ سان اهو اُلڪو به ڪون رهندو ته متان هوءَ مون کي ڏسي وٺي. هونءَ مون ڏينهن جو ئي سندس گهر جو نظارو به سِرن جي ڳڙکين مان احتياط سان ڪري ورتو هو. هڪ ڪمرو، ورانڊو ۽ اڳيان آڳر، جتي ٻه ٽي کٽون رکي سگهجن پيون. ان کان علاوه رڌڻو ۽ ان سان لاڳيتو سنان جاءِ.
ڏينهن بيچينيءَ سان نيٺ گذري ويو. هيٺ پنهنجي گهر مان رات جي ماني کائي سوير ئي وڃي ڇت تي رکيل کٽ تي ليٽيس ته اڄ مان شايد جنسي تسڪين جنهن لاءِ مان گهڻو اُڃايل هئس، ڍاپي پوان. مون کي اندازو هو ته هوءَ ڪهڙي وقت رڌ پچاءُ مان واندي ٿي ٻار کي ڇاتيءَ لائي کير پياري پوءِ پاڻ مڙس جي انتظار ۾ پنهنجي کٽ تي ليٽندي آهي. ان رات منهنجي اُڻ تڻ حد کان وڌي چڪي هئي ۽ مان بي اختيار ٿوري ٿوري دير کان پوءِ پنهنجي کٽ تان اٿي ان ديوار مان رکيل سِرن جي وٿين مان ڏسندو رهيس. ڪنهن وقت رڌ پچاءُ ته ڪنهن وقت کٽن کي ترتيب سان رکڻ ۽ بسترا وڇائڻ وغيره. نيٺ اهو وقت به آيو جڏهن هوءَ سڀني ڪمن مان واندي ٿي ٻار کي پنهنجي ڇاتيءَ سان لائي کير پيارڻ لڳي. منهنجي ڀاڳ جي دريءَ جا تاڪ اڄ شايد گهڻا کليل هئا. ٿوري دير ۾ هوءَ ليٽي پئي ۽ چوليءَ کي ڇاتين تائين مٿي ڪري ٻار کي ليٽيل حالت ۾ کير پيارڻ لڳي.
منهنجي سموري جسم ۽ روح پنهنجي فطري اظهار جي اڏام لاءِ پَر پکيڙڻ شروع ڪيا. اهو منظر ڏسندي منهنجي پنهنجي هٿن جو ڇُهاءَ جسم جي ڪجهه حصن کي بي پناه لذت ڏئي رهيو هو. اهڙي لذت جنهن کي دنيا جو ڪوبه ڏاهو لفظن ۾ بيان نٿو ڪري سگهي. مون چاهيو پئي ته وقت بيهجي وڃي، جيڪو ٿئي پيو اهو صدين تائين ٿيندو رهي، اها گهڙي امر ٿي وڃي، وقت جو ڪانٽو پرزا پرزا ٿي وڃي. پر ٿيو ان جي ابتڙ ته مان لذت ۽ تسڪين جي هماليه تائين پهچي اهڙو ڪجهه ماڻي چڪو هوس، جنهن جو مان ان کان اڳ تصور به نٿي ڪري سگهيس. ان سموري وارتا جي مرڪز هئي اها عورت جيڪا ٻار کي اگهاڙين ڇاتين مان کير پياري کيس سمهارڻ جا جتن ڪري رهي هئي.
مان تڪميل جي چوٽيءَ تان پگهرجي پَٽ اچي پيو هوس. هوءَ ٻار کي سمهاري چڪي هئي تنهن ڪري هن ٻار کي پنهنجي بستري تي ليٽائي ڇڏيو. ان کان پوءِ هوءَ وري پنهنجي کٽ تي ليٽي مڙس جو انتظار ڪرڻ لڳي. هاڻي سندس چولو مٿي ته ٿيل هو پر ڇاتيون نظر ڪون ٿي آيون ۽ هوءَ وقت گذاري لاءِ پيٽ تي هٿ ڦيريندي رهي. مان ته اڳ ئي اڏام پوري ڪري چڪو هئس، مون ۾ وڌيڪ بيهڻ جو سَت نه رهيو ۽ نه ئي ضرورت باقي بچي هئي. مان اتان هٽي اچي پنهنجي کٽ تي سمهي رهيس.
اهڙا نظارا پوءِ مون ڪيترائي ڀيرا ڏٺا ۽ هماليه مٿان اڏامون ڪندي پَٽ اچي پوندو هوس. ڪڏهن ڪڏهن هوءَ ٻار کي ويٺي ئي ڇاتي لائي ننڊ وجهندي هئي. ڪڏهن ته ٻار کي سمهاري هوءَ چوليءَ کي ايترو مٿي ڪري ليٽي پوندي هئي جو سندس ٻئي اُرهه صاف پيا ڏسبا هئا، گول ۽ کير سان ڀريل. هوءِ عادت موجب وقت گذاري لاءِ پيٽ توڙي ڇاتيءَ تي پئي هٿ ڦيريندي هئي.
هاءِ اسڪول ۾ پڙهڻ ڪري مون کي سوير اٿڻو پوندو هو، جنهن ڪري مان ڪڏهن به ٻنهي زال مڙس کي کٽ تي گڏيل سُتي نه ڏسي سگهيس. بهرحال مون کي ان ڳالهه سان گهڻي دلچسپي به ڪانه هئي، منهنجي لاءِ هن جا ننگا اُرهه ۽ انهن تي سندس هٿ ڦيرڻ ائين هوندو هو ڄڻ سموري ڪائنات جي جماليات برسات ڪڻيون ڪري منهنجي جهول ۾ وجهندي هجي.
اَٺ نوَ مهينا اهو سلسلو هلندو رهيو. ان وقت تائين مان مئٽرڪ جو امتحال ڏئي چڪو هوس. انهن ڏينهن ۾ ان عورت جي ڇاتين کي ڇُهڻ کان سواءِ مون وٽ ٻي ڪابه تمنا ڪانه هئي. هر شروعات جو ڪو نه ڪو انت به هوندو آهي. انهن مهينن ۾ جيڪو وهيو واپريو ان جو ذڪر مون ڪڏهن به ڪنهن سنگتي ساٿي سان ڪونه ڪيو. انهن ڏينهن ۾ جنهن به عورت کي رستي ويندي ڏسو هوس ته ان جي اڀريل ڇاتي ڏسي مون کي پاڙيسري عورت جي ڇاتي ياد اچي ويندي هئي. مان انهن جي ٿولهه ۽ جسماني بناوت مان اندازو ڪري وٺندو هوس ته سامهون ويندڙ عورت جا اُرهه ڪيتري سائز جا هوندا يا وري پيرن کي ڏسي اهو اندازو ڪري وٺندو هوس ته سندس پيٽ ڪڻڪ رنگائون هوندو يا کير جهڙو اڇو.
هڪ رات اهڙي به آئي جنهن رات مان اگهاڙن اُرهن کي ڏسڻ جي تمنا سانڍيو بار بار ديوار جي ڀرسان پئي ويس. ٻار کي شايد هلڪو بخار هو جنهن ڪري کيس ڪا دوا پياري سوير سمهاري ڇڏيو هئائين ۽ هوءَ پاڻ به سوير ئي سُمهي رهي هئي. اڏام لاءِ منهنجا پَر پکڙجڻ لاءِ آتا هئا، مون کي هماليه جي چوٽي سر ڪرڻي هئي يا ان رات مان تمام گهڻو اڃايل هئس ۽ مون کي پياس اُجهائل لاءِ عورت جي اگهاڙي جسم جي ضرورت هئي. ڪافي دير انتظار ڪرڻ تائين به نه هوءَ جاڳي ۽ نه ٻار ئي رُنو. جيڪڏهن ٻار کي جاڳ ٿئي ها تڏهن به منهنجي اڃ اجهائڻ لاءِ دريا وهڻ شروع ٿي وڃي ها.
گهڻو سوچڻ بعد فيصلو ڪيم ته هلڪو پٿر ڳولي سندس گهر جي ڪنهن ٽين ٽپڙ کي هڻان ته جيئن آواز تي هوءَ جاڳي پوي. ڇت تي ڪافي ڳولا بعد هڪ مناسب پٿر لڀي ويو، مون نشانو چُٽي کڻي پٿر اڇلايو. نتيجو تمام خراب نڪتو، منهنجو نشانو هونءَ به هميشه کان گسي ويندو آهي. پٿر سڌو وڃي ٻار کي لڳو ۽ هو روئڻ ۾ شروع ٿي ويو. مون کي افسوس سان گڏ خوشي به ٿي، ڇاڪاڻ ته هوءَ سجاڳ ٿي پئي. هن ٻار کي کڻي ڇاتيءَ سان لاتو ۽ کير ڏيڻ لڳي. مان ان انتظار ۾ هيس ته ٻار ڪهڙي وقت ٿو سمهي. نيٺ منهنجي دعا خدا وٽان اگهامي ۽ ٻارڙي کي ننڊ اچي وئي. هوءَ پنهنجي کٽ تي ليٽي پئي ۽ منهنجي خواهش مطابق پنهنجو چولو مٿي ڪون ڪيائين. ڪافي دير تائين انتظار ڪرڻ بعد مان ڇت تي هڪ ٻه چڪر چهل قدمي ڪري وري ساڳي جاءِ تي اچي ٿي بيٺس. پندرهن ويهه منٽن تائين کيس ننڊ ڪان آئي ته هو پنهنجو چولو مٿي ڪري پيٽ تي هٿ ڦيرڻ لڳي. مون کي لڳو ڄڻ جنت مان ٿڌيري هوا گهلي هجي. هوءَ چولي کي ارهن تائين مٿي ڪري انهن تي به هٿ ڦيرڻ لڳي. منهنجي سموري جسم جي اڃايل مٽيءَ کي ريج ملڻ لڳو. جڏهن ٻارا ٽٻ ٽار ڀرجي ويا ته مان ڀت کان هٽي اچي کٽ تي ليٽي پيس، وڌيڪ وقت بيهڻ مون لاءِ بيڪار هو، ڇاڪاڻ ته مان هماليه تان اڏام ڪري ٿڪجي موٽيو هوس.
